Een beetje verliefd
Door: Marlies van den Berg
Blijf op de hoogte en volg Marlies
05 Oktober 2017 | Kenia, Ukunda
Daar zitten we. Op een zelfgemaakt stoeltje naast een grote rieten mat vol met kinderen. Ik denk wel 12. We praten met de vader (en in sommige gevallen opa) van deze kinderen. Tussen deze kinderen zit één meisje dat anders is dan de rest. Ze kijkt niet vol verwachting naar ons, praat niet met haar broertjes/zusjes/neefjes/nichtjes en giechelt niet mee. Ze kijkt naar de grond en lijkt niet goed te weten wat ze moet doen. Dan kijkt ze omhoog. Bam. Ik voel het, jij wilt liefde. Gewoon een beetje aandacht. De rest van het gesprek neem ik me voor zoveel mogelijk aandacht aan haar te geven als maar kan en dat zonder te praten, want dan kan ze niet. Als ik na het gesprek terugloop naar de weg om weer op de pikipiki te stappen, kan ik alleen maar hopen dat ik haar ook maar een klein beetje het idee heb mogen geven dat ze prachtig is. En heel speciaal.
En deze ‘bam’ momentjes zijn vaker voorgekomen de afgelopen week. Hoe meer ik op homevisits ga, hoe meer liefde ik voor de kinderen en hun caregivers ga voelen en hoe meer ik hen wil helpen. De verhalen van de caregivers, en eigenlijk sowieso van alle mensen hier, raken me steeds meer. Alsof ik nu pas echt besef wat deze mensen doormaken. Tegelijkertijd ben ik een beetje (erg) verliefd aan het worden op Kenia. Het klinkt misschien gek maar heimwee heb ik niet, totaal niet. Tuurlijk mis ik de mensen waar ik van hou, maar alles voelt hier zo goed. Dat besefte ik me toen we in de auto terug naar huis van het ziekenhuis zaten en ik de warme wind door de open ramen voelde en minutenlang alleen maar keek naar de palmbomen die voorbij zoefden.
Maar oké, ik kan me iets van een schrik-reactie voorstellen als jullie iets over ziekenhuis lezen, dus laat ik even een toelichting geven. Maartje, de Nederlandse vrouw met wie ik hier samenwerk (en die inmiddels mijn vriendin te noemen is), heeft namelijk de pech gehad malaria te krijgen en daarvoor opgenomen te moeten worden in het ziekenhuis. En ja voor een vriendin wil je zorgen dus dat betekende dit weekend en elke dag naar haar toe. Het waren intensieve dagen die ook z’n invloed op mij hadden (ik ben nog steeds flink moe), maar het was fijn om haar te kunnen helpen. Zeker toen maandag bleek dat haar moeder en zusje (inmiddels overgevlogen uit Nederland) en ik bloed konden geven zodat ze aan kon sterken. Inmiddels gaat het een stukje beter met haar en haar moeder en zusje zorgen goed voor haar. Maar toch bij deze: lieve Maart, zet hem op!
Naast deze heftige dagen was er ook ruim tijd voor ontspanning. Alleen al toen Maartje bleek te slapen toen we zondag in het ziekenhuis aankwamen en het idee werd geopperd dan maar naar het strand te gaan (het ziekenhuis lag nog geen kilometer van het strand af). Zo had ik het geluk om (alweer) zonder een tripje weg te hebben gepland, m’n voetjes in het zand en het warme water te mogen steken. Dit keer was dat met Fridah, die dat een hele belevenis vond. Veel Kenianen kunnen niet zwemmen en Fridah ook niet. Toen haar slipper uitfloepte en ik erachter aan rende om hem te gaan pakken, protesteerde ze dan ook wild. Nadat ze doorhad dat de situatie veilig was en we samen weer op het zand stonden, barstte ze in lachen uit.
Daarnaast waren Gerard, Astrid (dochter Gerard) en Frans (zwager Gerard) er vorige week. Dit betekende elke avond leuke gesprekken met een Keniaans biertje of weer eens een lekker flesje cola. Ook betekende het een bezoekje aan de markt van Mwangwei, een dorp hier in de buurt, en speciaal de winkel met kanga’s (dé Keniaanse doeken). Na uit alle kleuren, bloemen, figuren en stoffen te hebben gekozen, ging de eigenaresse onze kanga’s afstikken en hadden wij even tijd om naar de markt te gaan. Of naja markt, vijf kraampjes. We wilden graag wat voor Fridah meenemen en dus kozen we een mandje sinaasappels, een watermeloen en een andere meloen. Dachten we. Eenmaal thuis overhandigden we trots een voor een onze cadeaus. Bij het geven van de andere meloen barstte Fridah in lachen uit. Het bleek een pompoen. Gelukkig wist ze daar een heerlijk recept mee en zo hadden we een verrassend uitstekende lunch.
Daarnaast ben ik vorige week dinsdag samen met mijn manager en Maartje naar Mombasa gegaan voor een afspraak met APDK, een partner van KidsCare. De reis er naartoe was een hele beleving: eerst 2 uur met de matatu (na een half uur op een enigszins lege te hebben gewacht), toen met de ferry (waar net zoveel mensen op gaan als ongeveer in Schoonhoven wonen) en toen weer met een matatu (al toeterend en stuiterend door de stad). De reis naar huis leek rustiger te verlopen omdat we taxi namen in plaats van de matatu, maar niets was minder waar. Ondanks alle bezette stoelen kon er volgens de chauffeur nog wel iemand op de achterbank, iemand op de handrem en iemand in de achterbak. Gezellig.
Bijna net zo gezellig als de rat op m’n kamer en de (enigszins flink gevaarlijke) slang in de tuin van KidsCare. Beiden waren al in geen 5 jaar meer bij KidsCare gezien, dus laat ik er ook maar geen verdere aandacht aan besteden. Hopelijk blijven ze weer 5 jaar weg. En laat ik nu maar gewoon genieten van al het andere, want dat is een hele hoop meer.
Hopelijk heb ik jullie ook een klein beetje mee kunnen laten genieten. Ik zou jullie graag wat warme wind en warme zee sturen, maar dat wordt een rommeltje in m’n koffer. Daarom kan ik jullie alleen maar warmte sturen met een dikke knuffel: bij deze!
En deze ‘bam’ momentjes zijn vaker voorgekomen de afgelopen week. Hoe meer ik op homevisits ga, hoe meer liefde ik voor de kinderen en hun caregivers ga voelen en hoe meer ik hen wil helpen. De verhalen van de caregivers, en eigenlijk sowieso van alle mensen hier, raken me steeds meer. Alsof ik nu pas echt besef wat deze mensen doormaken. Tegelijkertijd ben ik een beetje (erg) verliefd aan het worden op Kenia. Het klinkt misschien gek maar heimwee heb ik niet, totaal niet. Tuurlijk mis ik de mensen waar ik van hou, maar alles voelt hier zo goed. Dat besefte ik me toen we in de auto terug naar huis van het ziekenhuis zaten en ik de warme wind door de open ramen voelde en minutenlang alleen maar keek naar de palmbomen die voorbij zoefden.
Maar oké, ik kan me iets van een schrik-reactie voorstellen als jullie iets over ziekenhuis lezen, dus laat ik even een toelichting geven. Maartje, de Nederlandse vrouw met wie ik hier samenwerk (en die inmiddels mijn vriendin te noemen is), heeft namelijk de pech gehad malaria te krijgen en daarvoor opgenomen te moeten worden in het ziekenhuis. En ja voor een vriendin wil je zorgen dus dat betekende dit weekend en elke dag naar haar toe. Het waren intensieve dagen die ook z’n invloed op mij hadden (ik ben nog steeds flink moe), maar het was fijn om haar te kunnen helpen. Zeker toen maandag bleek dat haar moeder en zusje (inmiddels overgevlogen uit Nederland) en ik bloed konden geven zodat ze aan kon sterken. Inmiddels gaat het een stukje beter met haar en haar moeder en zusje zorgen goed voor haar. Maar toch bij deze: lieve Maart, zet hem op!
Naast deze heftige dagen was er ook ruim tijd voor ontspanning. Alleen al toen Maartje bleek te slapen toen we zondag in het ziekenhuis aankwamen en het idee werd geopperd dan maar naar het strand te gaan (het ziekenhuis lag nog geen kilometer van het strand af). Zo had ik het geluk om (alweer) zonder een tripje weg te hebben gepland, m’n voetjes in het zand en het warme water te mogen steken. Dit keer was dat met Fridah, die dat een hele belevenis vond. Veel Kenianen kunnen niet zwemmen en Fridah ook niet. Toen haar slipper uitfloepte en ik erachter aan rende om hem te gaan pakken, protesteerde ze dan ook wild. Nadat ze doorhad dat de situatie veilig was en we samen weer op het zand stonden, barstte ze in lachen uit.
Daarnaast waren Gerard, Astrid (dochter Gerard) en Frans (zwager Gerard) er vorige week. Dit betekende elke avond leuke gesprekken met een Keniaans biertje of weer eens een lekker flesje cola. Ook betekende het een bezoekje aan de markt van Mwangwei, een dorp hier in de buurt, en speciaal de winkel met kanga’s (dé Keniaanse doeken). Na uit alle kleuren, bloemen, figuren en stoffen te hebben gekozen, ging de eigenaresse onze kanga’s afstikken en hadden wij even tijd om naar de markt te gaan. Of naja markt, vijf kraampjes. We wilden graag wat voor Fridah meenemen en dus kozen we een mandje sinaasappels, een watermeloen en een andere meloen. Dachten we. Eenmaal thuis overhandigden we trots een voor een onze cadeaus. Bij het geven van de andere meloen barstte Fridah in lachen uit. Het bleek een pompoen. Gelukkig wist ze daar een heerlijk recept mee en zo hadden we een verrassend uitstekende lunch.
Daarnaast ben ik vorige week dinsdag samen met mijn manager en Maartje naar Mombasa gegaan voor een afspraak met APDK, een partner van KidsCare. De reis er naartoe was een hele beleving: eerst 2 uur met de matatu (na een half uur op een enigszins lege te hebben gewacht), toen met de ferry (waar net zoveel mensen op gaan als ongeveer in Schoonhoven wonen) en toen weer met een matatu (al toeterend en stuiterend door de stad). De reis naar huis leek rustiger te verlopen omdat we taxi namen in plaats van de matatu, maar niets was minder waar. Ondanks alle bezette stoelen kon er volgens de chauffeur nog wel iemand op de achterbank, iemand op de handrem en iemand in de achterbak. Gezellig.
Bijna net zo gezellig als de rat op m’n kamer en de (enigszins flink gevaarlijke) slang in de tuin van KidsCare. Beiden waren al in geen 5 jaar meer bij KidsCare gezien, dus laat ik er ook maar geen verdere aandacht aan besteden. Hopelijk blijven ze weer 5 jaar weg. En laat ik nu maar gewoon genieten van al het andere, want dat is een hele hoop meer.
Hopelijk heb ik jullie ook een klein beetje mee kunnen laten genieten. Ik zou jullie graag wat warme wind en warme zee sturen, maar dat wordt een rommeltje in m’n koffer. Daarom kan ik jullie alleen maar warmte sturen met een dikke knuffel: bij deze!
-
05 Oktober 2017 - 19:21
Ingrid:
Mooie Blog Marlies! En heel leuk om jouw ervaringen in Kenia en op en rond het KidsCare center te lezen, Veel succes daar! -
05 Oktober 2017 - 19:39
Astrid:
Wat mooi beschreven Marlies. Je betekent zoveel voor KidsCare en het KidsCare team. Daar mag je trots op zijn. Was een hele gezellige week! -
05 Oktober 2017 - 19:59
Carla Sonder:
Dag Maartje,
Wat een belevenissen hè?
De 17e komen wij naar Kidscare en we zullen je er vast zien, overnachten er en de 18e in de middag weer naar Mombasa.
carlasonder.reismee.nl
Groet Carla. -
05 Oktober 2017 - 20:40
Gerard Geenen:
Marlies wat kan jij goed inleven/observeren. Dat meisje in de groep dat liefde wilde. Het ontroerde me. weet zeker dat hier heel veel kinderen/mensen jouw liefde hebben gevoeld. Denk dat 'Kenia' ook een beetje verliefd op jou is. Weet je gelijk waarom het hier 'warm' voelt.
Gerard -
05 Oktober 2017 - 22:06
Marieke:
Hee Mar!
Jeetje wat ontzettend mega stoer wat jij allemaal aan het doen bent! Je verhalen zijn prachtig en ik heb veel respect voor hoe je met alles om gaat! Wat klinkt de wereld daar anders dan bij ons zeg! Vanaf het 'saaie' Nederland blijf ik zeker je avonturen volgen.
Zet m op en geniet ervan!
Liefs je oud studiegenootje Marieke -
06 Oktober 2017 - 09:40
Marieke Bor:
Tja, als Afrika eenmaal in je bloed zit, gaat het er niet meer uit. Gelukkig krijg je de kans om ook Arie Bart te 'besmetten' ;-) Geniet van het land en de mooie mensen! -
06 Oktober 2017 - 10:37
Margriet:
Wat heerlijk om naast het contact dat we met je kunnen hebben je blog te lezen. Zo bijzonder hoe intens jij alles beleefd. En dat verliefd worden op Kenia... Dat zat er dik in.
Stiekem zijn wij dan ook heel blij dat jouw lieve Arie Bart in Nederland woont en jij niet in Kenia blijft voor altijd. In deze maanden hoop ik dat de mensen om je heen en de kids waar jij op visits gaat mogen genieten van jouw liefde en aandacht. Heb een goede tijd met elkaar!
Liefs, mam -
09 Oktober 2017 - 20:15
Geert En Mary:
Hoi Marlies, wat leuk om zien wat jij allemaal meemaakt. Je droom die werkelijkheid is geworden, een geweldige ervaring!!! Wij blijven je volgen via de site en alle mooie foto's waarin wij zien dat je geniet van de dingen die je daar doet in het mooie Kenia. Die blije gezichten van de kinderen en mensen war je mee samen bent, in 1 woord geweldig! Geniet er met volle teugen van.
Liefs en dikke kus van ons XX
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
