Nog steeds niet saai

It’s D-day. De dag van de (tot nu redelijk rustige) verkiezingen. Een nationale feestdag. Overigens niet de enige, want dinsdag werd bepaald dat woensdag ook maar een nationale feestdag moest zijn zodat mensen ruim de tijd hadden om te reizen om te stemmen. Je moet namelijk stemmen in de plaats waar je ingeschreven staat en veel staan niet ingeschreven in hun huidige woonplaats. Vanuit een klein dorpje hier, naar Naïrobi reizen is dan ook geen uitzondering. Maar goed, vandaag dus een rustige dag met bijna meer Nederlanders dan Kenianen op de compound. In tegenstelling tot de rest van de week die druk bezet was met activiteiten.

Aangezien Maartje nu terug is naar Nederland maar haar taken toch gedaan moeten worden is er namelijk besloten dat ik die taken enigszins over ga nemen (waar ik kan). Dit betekent een groeiende to do lijst, meetings leiden en het team deels aansturen. Even wennen om m’n nieuwe plaats in de groep te vinden, maar tot nu toe gaat alles goed en ik vind het zeker niet vervelend. Evenals de bezoeken aan de twee scholen die we afgelopen week hebben gehad. Allereerst hebben we een speciale school voor kinderen met een beperking bezocht in een dorp hier in de buurt. ‘Speciale school’ bleek helaas een iets te enthousiast woord, want het was een lokaaltje gevuld met kinderen die normaal gesproken gewoon tussen de andere kinderen in de klassen zitten of niet naar school gaan. Ook was er geen materiaal te zien en ondanks de enorme liefde van de juf ontbrak kennis over dit soort kinderen. Desondanks hebben we een interessante bijeenkomst gehad met mensen van de lokale overheid en ouders van kinderen met een beperking uit de omgeving. Na het vermelden dat ik een universitaire studie over dit soort kinderen had gedaan, werd ik nog even voor het blok gezet met de vraag of deze kinderen naar de universiteit zouden kunnen. Daar toen maar snel een mooi maar toch ook realistisch antwoord op gefreestyled in de hoop de ouders over te brengen dat ondanks het onderwijsniveau hun kind wel degelijk speciaal is. Al met al was de conclusie van het bezoek zeer duidelijk: er is een grote behoefte aan speciaal onderwijs in de LungaLunga subcounty (het gebied waar ik nu zit). Heel gelukkig genoeg gaat KidsCare daarmee aan de slag: er gaan zes special units worden gebouwd voor kinderen met een beperking. Fantastisch.

Het andere bezoek was aan LungaLunga primary school om een check te overhandigen voor schoolmeubels en gymnastiekmaterialen en voetbalshirts te geven voor het gymnastiektteam. Dit was één groot feest: liedjes tijdens de rondleiding, een optreden van de gymnastiekgroep (met autobanden als trampoline en pijnlijke landingen op blote voeten) en zo’n tien geschminkte en met belletjes behangen meisjes die een dansoptreden gaven. Na afloop werd het helemaal feest toen zo’n 1000 handjes het haar van Anne en mij wilden aanraken omdat het er toch wel fascinerend anders uitzag. Naja geen 1000, ook al had dat wel gekund want zoveel kinderen zaten er op de school (en dat betekent soms klassen van 60 kinderen, bizar).

Naast al deze werkzaamheden en bezoeken hebben we ook heel goed gerelaxt. Afgelopen vrijdag was een nationale feestdag (ja nog één) en dus hadden we een lang weekend vrij. Dit was heel fijn, omdat de weekenden normaal anderhalve dag zijn (zaterdag tot 12 uur werken we) waardoor je toch niet helemaal kunt ontspannen. In dit lange weekend zijn we naar Mbuyu Beach gegaan, een nieuw paradijsje aan zee. Het begon al goed met een sabbelende geit aan Lisettes tenen in de matatu en een volgende matatu die ons toch niet bij de gewenste plek afzette maar ergens onderweg. Ach, we hadden alle tijd en wat doe je liever dan je koffers slepen door stoffige zandpaadjes in de hete zon, precies niks. Tijdens het weekend hebben we gewandeld op het strand, gezien hoe Ali the Fisherman een octopus onder een steen vandaan prikte (die zich vervolgens om z’n hele arm omvouwde, jaks), een weeshuis bezocht waar een huisje was gebouwd met flessen vol zand als stenen, de lokale markt ondersteund door wat jurken en doeken aan te schaffen, baantjes (of eigenlijk rondjes) getrokken in het zwembad en meer dan veel genoten van het lekkere eten en dan vooral de desserts (za-lig). Maar het bijzonderste moment was toch wel zondagochtend toen Anne, Els en ik om half 6 klaar stonden om de zon uit de oceaan te zien opkomen (ja ik zit aan de andere kant dan heb je dat). De wolken zorgden voor een niet helemaal perfect zicht, maar dit werd gecompenseerd door de vissersboten die rond die tijd vertrokken en als silhouetten over het water wegvoeren. Magisch. Maandagochtend was al dit moois en leuks voorbij en liepen we bepakt en bezakt naar onze taxi. Dat bleek geen limo of stoere landrover maar een privématatu, ook leuk.

Back to work. Naast de nieuwe taken als half hoofd van het team dat zich richt op de kinderen met een beperking heb ik er sinds gisteren een nieuw project bij. De jongen waar ik vorige keer over schreef (denk ik) die van school gestuurd was, is nu hier voor vier weken om vrijwilligerswerk te doen en counselling te krijgen. Samen met een van de social workers begeleid ik deze jongen waarbij ik onder andere de counselling doe. Een goede manier om al die leuke ideeën uit mijn colleges de afgelopen jaren in de praktijk te brengen en te zien hoe anders dit is dan de begeleiding van Nederlandse jongens in deze leeftijd (wat ik deed bij Inzowijs als bijbaantje). Zijn achtergrond is in ieder geval al flink anders: vader nooit gekend, moeder vorig jaar overleden en twee weken na de begrafenis zijn nieuwe voogd overleden. Daar zit je dan met je goeie gespreksvaardigheden maar een brok in je keel.

Overigens is het weer hier lichtelijk omgeslagen en de korte regentijd blijkt waarheid, want het regent hier soms uren achter elkaar flink hard. Verbazingwekkend genoeg verandert de compound binnen tien minuten van zwembad weer terug in nette droge stenen, dus geen reden tot paniek. Hooguit wat ongemak, zoals toen Anne en ik op de matatu stonden te wachten in prachtige felgroene regenjassen en precies op dat moment de hemel brak. Daar waren onze medepassagiers ook niet per se blij mee. Nu ik weer regen gevoeld heb wil ik jullie sterkte wensen met de weersomstandigheden daar maar ook bemoedigen: zelfs met regen kun je een leuke tijd hebben. Geniet ervan! Dan doe ik dat hier nog even flink, want nee het is hier nog steeds niet saai.

Veel liefs!