Dag lief Kenia

In m’n dikste trui, met m’n dikste sloffen op een bed met drie dekbedden omdat m’n moeder al had voorspeld dat ik het hier niet zo warm zal hebben (en al chocoladeletters etend), schrijf ik deze laatste blog. How I wish dat het niet m’n laatste was over mijn hele avontuur in Kenia, maar voor nu zit het er echt op. Dat betekent niet dat er de laatste weken niks is gebeurd, dus hier nog wat sappige verhalen voor jullie:

Een van de wensen van Anne en mij was om met de trein, die midden door Tsavo National Park reed, naar Nairobi te gaan om zo ook een ander deel van Kenia te zien. Er was nog één weekend over, mijn laatste weekend, en dus grepen we die kans aan om naar Nairobi te gaan. Niet geheel doordacht boekten we ons hotel twee dagen van tevoren en zo wilden we dat ook voor de trein doen. Dat bleek iets te laat, want de trein zat de hele maand december al vol. Dan maar op de echte Keniaanse manier: 8 uur in de bus. Dat kon toch niet zo erg zijn en lekker local. Nou daar kwamen we wel van terug toen we eenmaal op de achterbank die niet naar achteren kon, 12 uur lang zaten te hobbelen met nekpijn en amper slaap. Lekker local. Maar het was het allemaal waard en we hebben een ontzettend leuk weekend gehad in Nairobi. Zo hebben we vanaf het helikopterdek van de K.I.C.C. tower de stad bewonderd, zijn we naar een Masaimarkt gegaan waar we net zo snel weer zijn vertrokken door het toeristische sfeertje, hebben we genoten van een dikke vette hamburger en een heerlijk stuk taart, zijn we cultureel bezig geweest in het National Museum, hebben we na onze driver te overtuigen toch nog een rondje door de sloppenwijken gemaakt (we wilden niet alleen het toeristische rijke Nairobi zien) en zijn we naar het David Sheldrick Wildlife Trust gegaan waar weesolifantjes door de modder lagen te rollen en de fles kregen. Gedurende al deze toffe uitstapjes voelden we ons trouwen prima op ons gemak, niet onveilig of erg bekeken. En zelfs de terugreis was een belevenis: dwars door Tsavo National Park waar we zelfs nog een aantal olifanten en apen zagen lopen. Dat we rond het ondergaan van de zon nog steeds niet in Mombasa waren begon ons wel een beetje op de zenuwen te werken, aangezien we hadden gehoord dat er maar tot 8 uur ’s avonds matatu’s terug reden richting KidsCare. Eenmaal in Mombasa aangekomen zijn we dan ook met een tuctuc door het verkeer gescheurd, de ferry op gerend en duwend en trekkend van de ferry afgerend ongeveer tot in de matatu’s. En jawel, er was er nog een die naar LungaLunga ging. Yes.

En gelukkig maar, want maandag begon mijn laatste week en ook de laatste week van 2017 voor KidsCare. En wat voor week. Iedereen was flink druk met z’n werk afronden, de functioneringsgesprekken, huisbezoeken, afspraken met de overheid en van alles en nog wat. Mijn laatste week stond in het teken van mijn taken en ideeën doorgeven aan de nieuwe H.O.D. CSA, oftewel head of department van het team wat zich richt op kinderen met een beperking. Het was onwijs fijn om haar die week in te kunnen werken en alles te vertellen wat we hadden gedaan, op dat moment aan het doen waren en wat mijn ideeën waren voor de toekomst. Hierdoor en doordat ik mijn todo-lijstje precies kon afwerken, heb ik het werk met een tevreden en rustig gevoel achtergelaten. Heel fijn.

Zelfs mijn laatste wens om nog één keer het veld in te gaan is in vervulling gegaan: op donderdagochtend vertrok ik met één locational social worker en één CSA social worker naar de locatie Pongwe om twee kinderen te bezoeken. Extra leuk, want van alle home visits van de CSA kinderen was ik nog nooit in Pongwe geweest en de rit naar één van de dorpen was vrij ver waardoor ik lang van de laatste keer rijden op de pikipiki kon genieten. Helaas was één van de kinderen niet thuis, maar het andere bezoek maakte dat helemaal goed. Het was een meisje van 15 jaar die toen wij aankwamen energieloos op bed lag, doof stom was en geen interesse wekte in ons bezoek. We begonnen dus met het gesprek met de tante (ouders waren overleden of verdwenen). Halverwege dit gesprek bleek dat het meisje op schol had gezeten. Ik was benieuwd wat ze kon en pakte dus m’n pen en notitieboekje. Zonder enige verwachtingen legde ik het voor haar neer en toen gebeurde het: ze schreef woorden in een mooi duidelijk handschrift en begon de hele pagina te bezaaien met cijfers. Hoe langer ze bezig was, hoe blijer ze begon te kijken en hoe meer ze omhoog kwam totdat ze bijna zat op het bed. Dat er ondertussen een aap boven ons langs sprong deed haar niks en ze bleef onverstoorbaar cijfers schrijven. Er was niet echt een touw aan vast te knopen, maar het opende een deur tot een nieuwe vorm van communicatie en een bezigheid die haar gelukkig maakte. Ik heb mijn notitieboekje en pen dan ook achtergelaten en na nog wat laatste adviezen te geven kon ik met een blij gevoel achterop de pikipiki stappen terug naar KidsCare. Alle lieve bijzonder kinderen en caregivers die ik tijdens de homevisits heb ontmoet: dankjulliewel, jullie hebben het werk bij KidsCare zo bijzonder voor mij gemaakt.

En natuurlijk niet alleen zij, maar ook iedereen uit de KidsCare familie met wie we afgelopen vrijdag een eindejaarsfeestje hadden. Dit begon met een common lunch met jawel, chapati’s en greencrums wat we de hele week al aten omdat Fridah en haar facility dames weten dat dat mijn lievelingseten is. Na de heerlijke lunch was het tijd voor de laundryparty: de opening van de ruimte met de wasmachine waarbij Anne en ik het lintje door mochten knippen omdat wij de enige waren die wisten hoe een wasmachine werkt. Vervolgens gingen we met z’n allen naar de conference hall waar een speech van Ali ons te wachten stond. Deze speech werd voorafgegaan door op het laatste nippertje een bezoek van de National Council of Persons with Disabilities die ik samen met Edward de afgelopen drie weken plat heb gebeld om eindelijk eens de registratiekaarten voor de kinderen met een beperking te krijgen. Na wat weddenschappen met Anne en eigenlijk al zonder hoop was toch het wonder daar en stond hij 8 uur voor ik zou vertrekken op de stoep met de kaarten. Joepie. De speech van Ali die vervolgens aan de beurt was bleek niet het enige: er was zowaar een afscheidsfeestje voor mij georganiseerd. Na het bedanken door Ali, een geïmproviseerde onverwachte speech van Anne en mijn eigen gefabriceerde bedankwoord kwamen enkele leden van de KidsCare familie luid zingend met twee taarten en soda uit de keuken lopen en werd mij zelfs een kaart waarop bijna iedereen iets had geschreven overhandigd. Hoe ik op dat moment mijn tranen heb weten binnen te houden snap ik nog steeds niet, want het was zo lief. Daarna uiteraard nog de gewenste groepsfoto’s en selfies gemaakt en toen was het tijd om van iedereen afscheid te nemen.

Dat afscheid ging nog best goed, maar bij het afscheid van Anne, de bewakers, de farmmanager, Fridah en haar dochters kon ik het toch echt niet droog houden. Wat een bijzondere mensen zijn dat en wat heb ik daar ongelooflijk fijn vier maanden mee gewoond en de cultuur mee mogen ontdekken. Deze mensen hebben allemaal een heel speciaal plekje in mijn hart en daar zullen ze ook nooit weggaan. Zelfs niet toen ik de afstand voelde groeien tijdens het opstijgen van het vliegveld in Mombasa en ik m’n tranen ook niet kon bedwingen. Gelukkig, oh zo gelukkig heb ik al die mooie herinneringen nog. En mijn verdrietige gevoel werd een beetje weggevaagd door de mooie uitzichten vanuit het vliegtuig en dat ik (jawel dat kan gewoon) naast een fotograaf van mijn favoriete blad: National Geographic bleek te zitten. Dat was een fijne verrassing die de reis ietsje makkelijker maakte. Net als mijn lieve familie die daar met spandoek en al (een stille wens maar nooit verwacht) klaar stonden om mij met dikke knuffels te ontvangen. Heel fijn.

Nu is het tijd om weer aan Nederland te wennen wat nog niet vanzelf gaat, maar ondertussen kan ik blijven denken aan al die bijzondere momenten al die kilometers verderop. En blijft Fridah gelukkig leuke filmpjes en gifjes sturen en houdt Anne mij op de hoogte van alles wat er gebeurt. Aan iedereen die mij zo heeft gesteund de afgelopen maanden: enorm bedankt! En wie weet zet deze blog zich op een ander moment wel weer voort..

Kwaherini!