Hoog tempo: in werken én genieten

Het is weer raak: ik kan jullie hele warme groetjes uit Kenia sturen. Want ja, ik zit er weer! En waar ik de dag van vertrek ongeveer nog steeds niet door had dat ik weer twee weken naar Kenia mocht, vond ik het vanaf moment één dat ik uit het vliegtuig stapte heerlijk om hier weer te zijn. Een overstap in Nairobi is altijd wel wat misleidend, aangezien je daar in je trui loopt en vervolgens in Mombassa het liefste gelijk in de oceaan wilt springen. Maar warm of niet, het is echt weer genieten om hier weer te zijn!

Even een korte recap: in 2017 ging ik voor het eerst naar KidsCare om te helpen met het opzetten van de (thuis)zorg voor kinderen met een beperking. Na vier maanden stond er een plan en na hier kort verder aan mee te werken tijdens een bezoek in 2018, mocht ik afgelopen september gaan kijken hoe dat bedachte plan van destijds nou eigenlijk functioneerde en welke challenges er waren (onthoud: in Kenia zijn geen problemen). Met natuurlijk als doel om advies te geven om deze challenges aan te pakken. Deze keer ligt de focus vooral op structuur aanbrengen in het CSA (Children with Special Abilities) department, dat bestaat uit de thuiszorg voor kinderen met een lichamelijke en/of verstandelijke beperking en het speciaal onderwijs voor deze kinderen dat wordt gegeven in de SSU’s (Special School Units). Om het een recap te houden: voor meer info kunnen jullie kijken op www.kidscarekenia.nl. (en schrijf je gelijk even in voor de nieuwsbrief want dit gaat me toch een bijzonder jaar worden..)

Dus de structuur van het CSA department. Dat betekent veel tijd doorbrengen in de office, dagen vol vergaderingen en hoofden vol nieuwe ideeën. Bezig zijn met jaarplannen en proposals en een training ontwikkelen voor het bijna geheel nieuwe social workers team (de toppers die op de motors de kinderen tot ver in de heuvels bezoeken). Sommige momenten is het echt even doorpakken tot je de kern te pakken hebt, andere keren zit je op het puntje van je stoel levendige discussies te houden. Er gebeurt in ieder geval een heleboel.

Maar gelukkig was er ook dit keer weer ruimte om het veld in te gaan. Iets waar, zoals velen van jullie weten, mijn hart toch stiekem het hartste van gaat kloppen omdat ik dan echt in contact ben met de kinderen en hun caregivers. Met name het bezoek aan de SSU in Mwangulu was een hoogtepunt. Tijdens mijn eerste periode bij KidsCare heb ik veel kinderen thuis bezocht. Zij werden toen in ieder geval al niet meer in hun hutje verstopt doordat ouders zich voor hen schaamden, maar daar was dan ook alles mee gezegd. Eén van de kinderen die ik toen ontmoette was Mwaka. Een meisje van 5 jaar oud met het Syndroom van Down die erg hield van zingen. Haar vader had destijds een heel duidelijke wens voor haar: dat Mwaka naar school kon. In Mwangulu, een dorp vlakbij, zou een speciale klas zijn voor kinderen als Mwaka. Die wilden wij wel eens zien. Toen we een aantal weken later deze speciale klas bezochten, bleek het ietsje anders te zitten: er was inderdaad een klaslokaal. En er waren inderdaad een aantal kinderen met verschillende beperkingen. En er was een juf. Maar ondanks dat deze juf een hart van goud had voor deze kinderen, wist zij niets van lesgeven aan kinderen met speciale behoeften. En terwijl wij daar zaten werden er keurig maar meer en meer kinderen binnengebracht. Tja, die kwamen daar dus niet elke dag. KidsCare zag de behoefte aan speciaal onderwijs groeien en kwam met het SSU programma. Afgelopen jaar is met de bouw van de units gestart en nu staat er dus ook een unit bij de school in Mwangulu. Want even voor de duidelijkheid: in de hele omgeving is geen enkele school te vinden waar je, als je even niet zo lekker mee kunt komen, onderwijs op maat kunt krijgen. En dus zitten deze kinderen (soms al 16 jaar oud) hun hele leven thuis, met als gevolg dat ouders niet kunnen werken, er dus amper tot geen inkomsten zijn en het gezin zo alleen maar verder in een negatieve spiraal terechtkomt. Afgelopen week kwam ik dus weer terug in Mwangulu en stond daar zowaar een unit. Nog niet in gebruik, want de opening is vrijdag. Maar in een lokaal van de reguliere school was wel een klas. Met een leraar die een opleiding volgt tot special needs teacher. En een groep kinderen die duidelijk vaker kwamen en aan elkaar gehecht waren. En liedjes zongen en spelletjes speelden op hun eigen niveau. Uiteraard is er altijd ruimte voor verbetering, maar om nu samen met Mwaka de Keniaanse versie van hoofd-schouders-knie-en-teen te zingen en vervolgens samen naar de overkant van de klas te hinkelen, maakte mij toch stiekem wel erg trots op wat KidsCare hier allemaal doet. En als de reis terug naar het KidsCare center dan bestaat uit achterop de motor scheuren over die rode zanderige hobbelwegen is, zit ik met een bigsmile.

Ondanks dat het tempo van het werken lekker hoog ligt dit keer, is er ook ruimte voor ontspanning. Zo verklapte mama Fridah vorige week dat ze afgelopen donderdag jarig zou zijn. Of dat per ongeluk eruit floepte of een zeer-slecht-verkapte hint was: dat moest gevierd worden. Dus hadden we de compound versierd met ballonnen en hebben we ’s ochtends met het team voor haar gezongen en genoten van een speciaal voor haar gemaakte taart. En na ’s avonds nog een paar kleine cadeautjes te geven, gaf ze aan erg van haar dag te hebben genoten. Mission completed.

Verder trok ik het zondag (ja al na twee dagen, aanstellen is ook een vak) niet meer om zo dicht bij de oceaan te zitten met zulk lekker warm weer en het water niet aan te raken, dat ik in de matatu ben gestapt en een dagje aan het strand heb doorgebracht. Onder het genot van pannenkoekjes met mango en gember en Italiaanse bruschetta’s en met uitzicht op felblauw water, spelende kinderen die wit waren van het zand en de oldschool houten zeilbootjes die lagen te dobberen, heb ik me verder verdiept in wat projectplannen en ben ik even weggedroomd op wat relaxte muziek. En gelijk lekker verbrand. Om vervolgens in de brandende zon tussen alle toeterende tuctucs en loeiende koeien op de matatu terug naar huis te wachten, was dan ook niet per se fijn. Maar als je dan vervolgens zit met een zacht briesje door de ramen en uitzicht op de zon die langzaam achter de palmbomen wegzakt (ik weet het, het klinkt alsof ik dit aandik maar zo is het nou eenmaal echt) is alles weer goed. Meer dan goed. Althans, die Masaiman met een flink mes in zijn zak naast mij vond ik niet heel relaxt.
 
En ja, ik schrijf ‘terug naar huis’ want zo voelt het inmiddels ongeveer wel. Helemaal als ik dan samen met mama Fridah achterop de motor spring (ja gezellig met z’n drietjes op één rammelbak) en een bezoek breng aan ons favoriete stoffenwinkeltje een dorp verderop. Of als ik het paadje vlakbij KidsCare de bushbush in loop om een workout te doen op m’n lievelingsplekje in het open veld waar je uitkijkt op alle palmbomen en ik mezelf dusdanig verstaanbaar kan maken in het Kiswahili dat ik niet alleen, maar samen met 4 meiden van een jaar of 15 jumpingjacks en lunges sta te doen. Kortom: love being back.

Oke het is weer goed gelukt om een korte blog te schrijven. Excuus, ik blijf daar aan werken. Al weet ik niet of dat ooit gaat lukken, want ik blijf nou eenmaal zeer enthousiast over deze plek. Bij deze in ieder geval echt die warme groetjes zoals hierboven beloofd en tot volgende week in Nederland!