Each day has its own day

Dat is de quote van een van de social workers hier en omvat goed mijn afgelopen week waarin ik heel wat verschillende dagen heb gehad. De meeste dagen bestonden uit het werken op kantoor met de nadruk op het structuren van het CSA programma, het programma om hulp te bieden aan kinderen met een beperking. Ik ben dus veel op kantoor bezig geweest met schema’s maken, to do lists ophangen, schema’s bijwerken, to do lists bijwerken en ga zo maar door. Nou weten de mensen die mij een beetje kennen dat ik dat in mijn dagelijkse (vooral studeer-) leven sowieso al deed dus vervelend werk vond ik het niet.

Naast de dagen op kantoor waren er gelukkig ook dagen waarop we weer het veld in zijn geweest. Ja ik heb toch wel het meeste plezier in het zien en spreken van de caregivers en de kinderen. Alleen al de prachtige omgeving waar je doorheen hobbelt met de pickipicki maakt de dagen van de home visits fantastisch. Zoals vorige week donderdag en vrijdag toen we specifiek de kinderen met een beperking gingen bezoeken in Mwereni en Kikoneni en in de verte de heuvels van Tanzania zagen. En ook al waren de bezoeken soms heftig, ik heb er enorm van genoten. Zo was er een meisje van 5 jaar dat niet kon praten maar door wat te gebaren en goed naar haar gezicht te kijken konden we goed contact met haar maken. Ze snapte dan ook goed wat er gebeurde en vooral toen we aanstalten maakten om weg te gaan zag je de teleurstelling bij haar naar boven komen. Die voelde ik ook, want ik had nog wel de hele dag bij haar willen blijven. Evenals bij de jongen van ongeveer 8 jaar die er met gebogen hoofd diep ongelukkig bij zat of het meisje van met het syndroom van down dat nieuwsgierig naar ons zat te kijken of het meisje met macrocefalie dat amper kon lopen en op zo’n manier door haar ouders werd behandeld dat ik de kriebels in m’n buik kreeg. Kortom de bezoeken aan deze kinderen zorgden ervoor dat ik de komende weken keihard wil gaan werken om iets voor deze kinderen te kunnen doen, als is het maar een glimlach op hun gezicht of een blije high five.

Hoe graag ik daar ook gelijk de volgende dag mee aan de slag wilde gaan, moet er eerst veel worden voorbereid. Op dit moment zijn we als team namelijk vooral bezig om meer informatie over de kinderen en de caregivers te krijgen wat nodig is voor het schrijven van de zorgplannen om daadwerkelijk hulp te bieden. Wat ik al wel kan doen is het team hierbij zo goed mogelijk proberen te ondersteunen en dat heb ik afgelopen zaterdag geprobeerd door een training te geven over observeren. In de loop van de week heb ik samen met Maartje de training opgesteld en ik was enthousiast om onze kennis over te dragen. Hoe dichterbij de zaterdag (het moment van de training) kwam, hoe meer dat enthousiasme veranderde in zenuwen en de nacht van vrijdag op zaterdag heb ik in mijn dromen de training op werkelijk alle plekken die je kunt bedenken uitgevoerd van de branding in oceaan tot op de top van een berg. Maar goed, de training was gewoon bij KidsCare en het ging goed. Het ging goed. Ik was opgelucht en de complimenten na afloop gaven me een tevreden gevoel. Yes, ik ben eigenlijk toch al bezig met de kinderen helpen. Zelf moet ik alleen soms nog even beseffen dat dit soort dingen daar ook bij horen en daar tevreden mee zijn.

Naast de dagen werken waren er ook nog andere dagen, of eigenlijk momenten: om te ontspannen. Om tussen het werken door te ontspannen ben ik inmiddels begonnen aan het boek ‘De blanke Masaï’ en elk leeg momentje dat er is grijp ik aan om verder te lezen. Als jullie een klein beetje een idee willen hebben van het land waar ik ben, zal ik het jullie allemaal ook echt aanraden! Maar dan wel een heel klein beetje een idee, want er zijn hier geen Masaï en ik zie mezelf ook nog niet helemaal afgelegen in het oerwoud wonen levend van geiten, ossen en thee. Daarnaast ben ik vorig weekend met Maartje naar Msambweni gegaan, een plaats aan de oceaan waar we in een werkelijk waar pardijselijk plekje hebben overnacht. De hele middag heb ik naar de oceaan zitten staren in de hoop dolfijnen te zien, maar dat is helaas weer niet gelukt (ja ik waag elke keer als ik de oceaan zie een dergelijke poging). Desondanks was het een prachtige plek met een veel relaxtere sfeer dan in Diani beach doordat er amper toeristen en je op het strand kon zitten zonder een ‘Djambo! Sister! How are you? You want cocount?’. Na ook zondag met het zand tussen m’n tenen en de kokosnoten boven m’n hoofd te hebben gerelaxt, was het weer tijd om naar huis te gaan (ja KidsCare voelt al echt als thuis). Daar was het gelijk over met de pret en tijd voor de dagelijkse workout. Aangezien Maartje fanatiek dagelijks hardloopt heb ik me voorgenomen ook soort fanatiek te worden en dagelijks een workout te doen. Al is het maar om het flink warm te krijgen en daarna te kunnen genieten van de koude douche.

Dit weekend ben ik thuis gebleven, maar toch had ik het geluk om gisteren m’n trouwe vriend de oceaan weer te bezoeken. Een van de social workers, een meisje die ietsje ouder is dan ik, opperde namelijk (half voor de grap) om samen naar Mwazaro beach te gaan. Aangezien een van de regels die ik met mezelf heb afgesproken is dat als me aangeboden wordt om een plek te zien waar ik nog niet ben geweest ik dat moet doen, zei ik gelijk ja. Nadat zij haar spullen was gaan halen en een uurtje later dan afgesproken aankwam, was het tijd om in de matatu te stappen naar Mwazaro. Althans dat dacht ik. Het bleek dat je Mwazaro niet met de matatu kon bereiken dus kwam een van haar vrienden, die bekend is bij KidsCare, ons ophalen met de pickipicki. Hop met z’n drieën op de pickipicki. Dat was knusjes. Nou is dat hier zeker niet zeldzaam en paste het prima, ik was toch blij toen we er waren. En al helemaal toen ik ontdekte dat hier gewoon geen toeristen waren en je er heerlijk kon zwemmen. Na een duik te hebben genomen uitte mijn nieuwe Keniaanse vriendin haar verbazing over mijn beautyrituelen: ik had geen haar op m’n benen, gebruikte geen dure producten maar ik had wel zo lang glad haar en ik spoot iets raars op m’n huid om me tegen de zon te beschermen. Ze vond het maar fascinerend.

Na ook de terugweg op de pickipicki te hebben overleefd en onderweg zelfs weer apen te hebben gezien (en ik op dat soort momenten helemaal los ga van het enthousiasme tot groot plezier van mijn medepassagiers) stond Fridah me al blij op te wachten. Ze wilde me de voorraadkast van KidsCare laten zien. Na alle voedsel- en drinkwaren uitvoerig te hebben besproken, moesten we twee zware pakken met flesjes water meenemen. Ik vroeg voor de grap of ze dit op haar hoofd kon tillen en voor ik het door had liep ze voor me uit met de flessen water op haar hoofd alsof het slechts een handdoek was. Dat wilde ik ook wel leren. Dus eenmaal in de keuken aangekomen legde ik een pak spaghetti op m’n hoofd en begon te lopen. Fridah vertelde dat ze het zelfs rennend kon en liet dat dan ook zonder schaamte zien. Zo eindigde mijn week in de keuken, al rennend met een pak spaghetti op m’n hoofd achter Fridah aan. Ik kan nu al niet wachten tot volgende week.

Een dikke knuffel voor jullie allemaal en tot snel!