Weddingcrashen en leeuwen aaien

Het is weer een nationale feestdag dus tijd voor een blog. En heel jammer genoeg een van m’n laatsten want over precies 11 dagen kom ik (als het niet zo’n Scandinavisch tafereel als nu is) terug naar Nederland. Deze weken staan dan ook in het teken van taken afronden en dat betekent lekker druk. Omdat het werk natuurlijk gewoon blijft bestaan zijn we hard op zoek naar een Head of Department voor het CSA department. We hebben enkele skype interviews gedaan en vorige week ook twee face to face interviews. We merkten al snel dat de perfecte kennis, met name over mentale beperkingen, heel lastig te vinden is in Kenia dus moesten we de wensen een beetje bijstellen. Woensdag gaan we de knoop doorhakken en hopelijk kan ik dan vol vertrouwen mijn werk aan de nieuwe H.O.D. overlaten. Want wie mij een beetje kent weet dat ik graag alles zelf doe en het afronden nu en met alle rust de taken doorgeven aan het team straks zorgt daarom voor enige spanning. Toch probeer ik het zo goed en duidelijk mogelijk te doen door het schrijven van een jaarplan, het maken van nieuwe schema’s voor aan de muur in 2018 en kant en klare tools te ontwikkelen voor het schrijven en uitvoeren van de individual care plans. En dan maar gewoon vertrouwen, want het is eigenlijk gewoon een topteam aan wie ik het overlaat.

Tussen al dit werk op het kantoor door is er gelukkig soms ook nog tijd voor veldwerk. Zo ben ik twee weken geleden op een huisbezoek geweest bij een meisje van 8 jaar in LungaLunga. Ze gaat niet naar school, want lezen en rekenen lukt haar niet, en communiceren is lastig omdat ze haar eigen taal heeft ontwikkeld. Een ander groot probleem voor de familie is dat ze niet goed kan afwassen en de was kan doen. Moeder gaf aan te hopen op een groot wonder dat dit op een dag allemaal ‘genezen’ zou zijn. Ga dan maar eens vertellen dat de toekomst van dit meisje er toch echt anders uit zal zien dan die van haar andere kinderen. Met de vertaling van de social worker hebben we hier toch een poging tot gedaan en gelukkig pakte de moeder dit goed op. Knap! Ze bleek overigens ook erg liefdevol toen er opeens een stortbui naar beneden viel en ze snel al haar kinderen om zich heen trok zodat ze droog zaten. Om dit alles nog wat gezelliger te maken besloot ik m’n truc van de papieren vliegtuigjes weer in te zetten en zo zaten we op nog geen twee vierkante meter met z’n allen op een minibankje en bromden alle kleine broertjes en zusjes vrolijk rond met hun inmiddels naar eigen ontwerp vervormde aircrafts.

Ook blijft er na bijna vier maanden nog steeds ruimte voor nieuwe dingen. Zo was het afgelopen vrijdag tijd voor de Motivational Day. Een dag op het KidsCare Centre voor leerlingen van de middelbare school die worden gesponsord via Stichting WaridiHome, verbonden aan KidsCare. Na een opbeurende les van Edward over rolmodellen was het mijn taak om de middag in te vullen. Met wat lessen onderwijskunde van de Fontys en alle sociale vaardigheden oefeningen van Inzowijs in m’n achterhoofd probeerde ik invulling te geven aan de vraag ‘hoe kan ik mijn vrije tijd/vakantie invullen?’. Alle leerlingen hebben immers twee maanden vakantie door een in mijn ogen zeer bijzonder besluit van de overheid, dus dan kan je maar beter iets nuttigs met je tijd doen. Tijdens de counseling met de jongen die ik één maand hier heb begeleid (en hier overigens na de Motivational Day twee nachten is gebleven omdat hij zijn nieuwe familie zo miste) merkte ik al dat ze in Kenia niet erg worden gestimuleerd om over zichzelf na te denken dus besloot ik dat juist maar eens te gaan doen. Het had wat uitleggen, verbazing en vragende gezichten nodig, maar na enige tijd hadden ze toch allemaal twee prachtige rijtjes: een met hun interesses en een met hun krachten. Ik was trots. Om weer aan te sluiten bij de ochtend hebben ze vervolgens in groepjes nagedacht over hoe ze hun interesses en krachten kunnen inzetten om familie, vrienden en de community te dienen en daar kwamen verrassende antwoorden uit. Van boeken voorlezen aan vrienden om hun Engels te trainen tot de community uitleggen wat de risico’s zijn van een vroeg huwelijk. Ik ben benieuwd.

Naast al deze werkzaamheden was het twee weken geleden ook tijd voor denk ik toch wel het bijzonderste weekend van deze vier maanden: op safari naar Tsavo! Vrijdagochtend om 5 uur ’s ochtends stonden Anne en ik in onze kaki afritsbroeken, beige blousjes, groene bodywarmers en bruine hoedjes te popelen tot onze jeep om de hoek kwam rijden. Nee, jammer genoeg niet in deze kleding maar het kwam aardig in de buurt van popelen. Na vier gezellige Duitsers opgehaald te hebben in Diani waarvan de communicatie niet verder kwam dan ‘hush hush in bus’ was het tijd om ons in het wild te begeven. De drie dagen zaten vol met de meest prachtige dieren die de ene keer nog dichterbij kwamen dan de andere en met buffetten vol kazen, rode wijn en chocoladetaartjes. Je snapt, dat was genieten. Om nog maar niet te spreken over onze verblijfplaatsen: een tent met een warme douche, privézwembad en op een paar meter afstand olifanten voor nacht één en een op palen gebouwd Pluk van de Petteflethutje met uitzicht op buffalo’s, olifanten en zebra’s die eronder bij de waterplas kwamen drinken voor nacht twee. Fantastisch.

Wat ook dicht in de buurt kwam van fantastisch was afgelopen zaterdag. Vanaf het begin hadden Anne en ik op onze wishlist staan om een voet op Tanzaniaanse bodem te zetten en dat moesten maar eens gaan gebeuren. Zaterdag was het zo ver en door de stromende regen begaven Anne, Susan en ik ons in een matatu naar LungaLunga om vervolgens op een pikipiki naar de grens te rijden. Met wat contacten konden we zonder ook maar ons paspoort te hebben aangeraakt de grens over en daar stonden we: in Tanzania. Naast de andere taal en nieuw geld voelde het eigenlijk hetzelfde als Kenia, maar toch leuk. We wilden het niet laten bij 5 meter lopen in dit nieuwe land dus besloten we op twee pikipiki’s wat verder te rijden. Toen we muziek hoorden en de drivers vertelden dat dat een bruiloft was konden we onze nieuwsgierigheid niet negeren en zo crossten we door de bushbush naar het feest. De entrance was wat ongemakkelijk aangezien we letterlijk 1 meter voor de hele menigte stopten, dat niet geheel soepel ging aangezien de ene pikipiki tegen de andere knalde, zo’n 100 bruiloftgasten ons aanstaarden en wij totaal geen idee hadden hoe we ons eigenlijk dienden te gedragen. Op instructies van onze mede Kenianen besloten we wat geld te geven en dat resulteerde in het mogen zien van de bruid en bruidegom die daarvoor onder doeken verstopt zaten. Uiteraard moesten er foto’s gemaakt worden dus zo geschiede. We hoopten maar dat de bruid en bruidegom niet te erg waren geschrokken van deze onverwachte gasten en ze onze komst waardeerden. Na nog even naar het gedans van vooral de kinderen van nog geen 7 jaar en een oma van wel meer dan 70 jaar te hebben gekeken, besloten we om maar weer terug te gaan. Op de pikipiki terug nog wat wilde bavianen gezien en ’s avonds weer trouw aan de rice pilau. Welkom terug in Kenia.

En van dat Kenia ga ik nog even heel flink genieten deze laatste dagen. Doen jullie dat dan ook van de sneeuw, chocolademelk, kerstliedjes en dikke sjaals? Dan is iedereen blij.

Veel liefs,