Back again
Door: Marlies
Blijf op de hoogte en volg Marlies
16 September 2019 | Kenia, Ukunda
Hallo allemaal! Aangezien ik nog graag van het goede bereik wil profiteren, hier alvast een blog over de eerste paar dagen bij KidsCare (excusez-moi, kort houden is niet gelukt):
Vanaf het moment dat ik hier weer aan het werk ging (of eigenlijk al toen ik in Nairobi landde), voelde het alsof ik maar een week was weggeweest. Het werken ging daarom vanaf het begin erg vlot. Even ter ondertiteling: mijn ‘opdracht’ is om in kaart te brengen hoe effectief het plan waar ik twee jaar geleden aan heb bijgedragen nou eigenlijk werkt. Voor degene die dat even hebben gemist: dat is een plan voor het programma gericht op CSA (= children with special abilities), oftewel kinderen met een beperking. En dat kan elke beperking betekenen, van cerebrale parese tot autisme tot Down Syndrome of klompvoetjes. Deze kinderen worden vaak niet geaccepteerd door de community of zelfs hun ouders, worden verborgen gehouden in de hutjes en lopen daarom ver achter in hun ontwikkeling. Laat staan dat ze de liefde krijgen die ze verdienen. Om het een beetje interessant te houden: tot nu toe ben ik zeer positief over hoe er met de CSA wordt gewerkt! Het plan wat we destijds hebben uitgestippeld voor de home visits (huisbezoeken), support groups (oudersteungroepen), awareness meetings (tja dat is niet te vertalen) en de andere onderdelen wordt gevolgd en er wordt hard gewerkt aan kennisverbetering. Want dat is nog wel een dingetje. Degene die nu aan het hoofd van het CSA department staat, weet goed waar ze mee bezig is en dat is erg fijn om mee samen te werken. Ondertussen blijven er wel verhalen binnenkomen van bijvoorbeeld een vader die dreigt van zijn vrouw weg te lopen als zij hun kind met een beperking naar school meeneemt, omdat de community dan weet dat zij een kind met een beperking hebben. Of twee kinderen uit het programma die onlangs zijn overleden. Er is dus nog genoeg werk te doen.
Komende week hoop ik een beter beeld te krijgen van de kwaliteit van de zorg die aan deze kinderen wordt gegeven door het veld in te gaan. Afgelopen vrijdag zou de eerste fieldday zijn, maar aangezien het met bakken uit de lucht kwam ging dat helaas niet door. Had ik daar al even heel stoer foto’s in m’n nieuwe supersportievewaterdichteoutdoor jas en met een helm op naar het thuisfront gestuurd... De komende dagen wordt dit als het goed is dik goed gemaakt, met te beginnen morgen een bezoek aan een van de special school units waar KidsCare mee bezig is. Can’t wait. Maar eigenlijk mag ik niet klagen want afgelopen zaterdag ben ik ook al het veld in geweest. Toen ik een appje kreeg dat meerdere social workers naar Dzombo (zeg maar gemeente Krimpenerwaard) gingen om de opening van de anti-jigger campaign bij te wonen, greep ik m’n kans en vroeg ik of ik mee mocht. Een half uur later zat ik met een big smile (ja in die supersportievewaterdichteoutdoor jas en met helm op) achterop de pikpiki vrolijk te zwaaien naar alle kinderen die meerenden en te genieten van de hutjes, palmbomen, vrouwen met van alles op hun hoofd, ploegende boeren die geen trekker maar koeien gebruikten en zelfs de modder op de wegen waardoor de reis een groot gehobbel en geslinger was. Even ter uitleg: jiggers zijn kleine beestjes die onder je huid kruipen en die veel kinderen hier in hun handen en voeten hebben waardoor ze amper nog iets kunnen vasthouden en bijna niet meer kunnen lopen (en dus niet meer naar school gaan als ze dat al deden). Afgelopen zaterdag was de opening van de campagne waarbij een speciaal team een week lang de dorpen intrekt om deze beestjes te bestrijden en zo de kinderen (en volwassenen) te helpen. Aangezien zo’n opening vaak veel gepraat in het Kiswahili is, heb ik vooral rondgelopen om foto’s te maken, de selfiestand uitvoerig laten gebruiken door een aantal wachtende cliëntjes en ondertussen geluisterd naar het Kiswahili om weer wat nieuwe woorden te ontdekken. Vervolgens vond er een demonstratie plaats bij een aantal kinderen hoe de jiggers uit hun handen en voeten verwijderd moesten worden. De uitnodiging om mee te helpen heb ik echter vriendelijk afgeslagen en zelfs het kijken zorgde bij mij al voor slappe beentjes dus ik heb keurig onder een boom staan wachten tot dat klaar was. Daarentegen trokken de social workers van KidsCare zonder twijfel handschoenen aan en gingen aan de slag. Bewonderenswaardig.
Toen ik terugkwam uit het veld zag ik opeens de middelste dochter van mama Fridah lopen die ik eigenlijk pas zondag had verwacht, dus dat was een zeer aangename verrassing. De rest van de middag hebben we dan ook bijgekletst en samen met mama Fridah een wandeling door de bush naar de school van haar jongste dochter gemaakt. Er zou namelijk een nieuw schoolgebouw zijn. Ik verwachtte hier echter niet veel van, aangezien Mshiu ongeveer ¼ is van Polsbroek (verder niets negatiefs over Polsbroek, voor de mensen die daar wonen). Maar een wandeling met kans op olifanten is altijd goed. Nee grapje, olifanten zitten hier niet maar wie mij een beetje kent weet dat ik stiekem altijd alert blijf om mijn lievelingsdier te zien. Want je weet maar nooit… Eenmaal bij de school aangekomen stond me daar toch een gebouw. De hele WZ had er bijna in gepasd. Ik was erg verbaasd. En ze hadden zelfs een soort kas vol groenten. Iets waardoor er een hoop ‘aaahs’ en ‘ieees’ uit mama Fridah kwamen van opwinding. ‘s Avonds hebben we weer oldschool met z’n allen in het donker naast de buitenkeuken gegeten en dat was genieten. Ook al is er een prachtig terras, dit zijn voor mij toch de echte KidsCare avonden.
Op zondag ben ik met de middelste dochter van mama Fridah op kraamvisite geweest bij haar een na oudste dochter. Hier hebben we ons vermaakt met knuffelen met het babytje (al mag dat ‘tje’ al wel weg), series kijken (wat mama Fridah overigens elke avond trouw doet dus m’n Kiswahili verbetert al flink) en de blijkbaar wekelijkse kapperbeurt van het buurmeisje van 3 jaar oud. Die overigens dikke lol kon hebben met een stok en een kokosnootschil. Vervolgens hebben we nog een bezoekje gebracht aan de markt en daarna vertrokken we weer met de matatu naar huis. In de matatu zat ik naast een meisje van een jaar of 20 die me een van haar twee zojuist gekochte soort hartige oliebollen aanbood. Ik kon haar slechts een voor ¾ gevuld waterflesje aanbieden wat nogal triest voelde, maar ze bedankte me toch hartelijk. Of dit was uit beleefdheid.
Vanmorgen heb ik aan de social workers en occupational therapist een training gegeven over hoe om te gaan met kinderen met een beperking. Aangezien dit ongeveer het hoofdonderwerp was van mijn hele 5 jaar studeren en ik nu 1 uur had, heb ik het algemeen gehouden. Om direct een beeld te krijgen van hun belevingen rondom het plan (dat plan van twee jaar geleden), had ik bovendien veel interactieve momenten ingebouwd waarin we bijvoorbeeld challenges (let op: in Kenia zijn geen problemen maar challenges) hebben besproken die zij tegenkomen tijdens homevisits. Het was mooi om te zien hoe open ze waren en hoe ze elkaar hielpen om oplossingen te bedenken.
De komende week hoop ik naast het bijwonen van de home visits en het bezoeken van de SSU’s ook echt wat te doen met de verbeterpunten die ik nu zie. De tijd vliegt alleen dus die moet goed worden benut. Maar dat moet wel lukken, aangezien ik iedere ochtend vroeg wakker wordt door de zeer enthousiaste worshipsongs van de andere gasten in het gastenverblijf. Maar aangezien zij degenen zijn die de jiggers uit alle handjes en voetjes halen, mogen ze dat van mij.
Goed, ik ben vast een hele hoop vergeten maar er moet ook nog iets zijn om te kunnen vertellen als ik thuiskom. Al duurt dat nog dik twee maanden (TWEE MAANDEN. WOEHOE).
Dikke knuffel en groetjes vanuit hier!
Oh en credits voor degenen die nog weten wat pikipiki’s en matatu’s zijn ;-)
Vanaf het moment dat ik hier weer aan het werk ging (of eigenlijk al toen ik in Nairobi landde), voelde het alsof ik maar een week was weggeweest. Het werken ging daarom vanaf het begin erg vlot. Even ter ondertiteling: mijn ‘opdracht’ is om in kaart te brengen hoe effectief het plan waar ik twee jaar geleden aan heb bijgedragen nou eigenlijk werkt. Voor degene die dat even hebben gemist: dat is een plan voor het programma gericht op CSA (= children with special abilities), oftewel kinderen met een beperking. En dat kan elke beperking betekenen, van cerebrale parese tot autisme tot Down Syndrome of klompvoetjes. Deze kinderen worden vaak niet geaccepteerd door de community of zelfs hun ouders, worden verborgen gehouden in de hutjes en lopen daarom ver achter in hun ontwikkeling. Laat staan dat ze de liefde krijgen die ze verdienen. Om het een beetje interessant te houden: tot nu toe ben ik zeer positief over hoe er met de CSA wordt gewerkt! Het plan wat we destijds hebben uitgestippeld voor de home visits (huisbezoeken), support groups (oudersteungroepen), awareness meetings (tja dat is niet te vertalen) en de andere onderdelen wordt gevolgd en er wordt hard gewerkt aan kennisverbetering. Want dat is nog wel een dingetje. Degene die nu aan het hoofd van het CSA department staat, weet goed waar ze mee bezig is en dat is erg fijn om mee samen te werken. Ondertussen blijven er wel verhalen binnenkomen van bijvoorbeeld een vader die dreigt van zijn vrouw weg te lopen als zij hun kind met een beperking naar school meeneemt, omdat de community dan weet dat zij een kind met een beperking hebben. Of twee kinderen uit het programma die onlangs zijn overleden. Er is dus nog genoeg werk te doen.
Komende week hoop ik een beter beeld te krijgen van de kwaliteit van de zorg die aan deze kinderen wordt gegeven door het veld in te gaan. Afgelopen vrijdag zou de eerste fieldday zijn, maar aangezien het met bakken uit de lucht kwam ging dat helaas niet door. Had ik daar al even heel stoer foto’s in m’n nieuwe supersportievewaterdichteoutdoor jas en met een helm op naar het thuisfront gestuurd... De komende dagen wordt dit als het goed is dik goed gemaakt, met te beginnen morgen een bezoek aan een van de special school units waar KidsCare mee bezig is. Can’t wait. Maar eigenlijk mag ik niet klagen want afgelopen zaterdag ben ik ook al het veld in geweest. Toen ik een appje kreeg dat meerdere social workers naar Dzombo (zeg maar gemeente Krimpenerwaard) gingen om de opening van de anti-jigger campaign bij te wonen, greep ik m’n kans en vroeg ik of ik mee mocht. Een half uur later zat ik met een big smile (ja in die supersportievewaterdichteoutdoor jas en met helm op) achterop de pikpiki vrolijk te zwaaien naar alle kinderen die meerenden en te genieten van de hutjes, palmbomen, vrouwen met van alles op hun hoofd, ploegende boeren die geen trekker maar koeien gebruikten en zelfs de modder op de wegen waardoor de reis een groot gehobbel en geslinger was. Even ter uitleg: jiggers zijn kleine beestjes die onder je huid kruipen en die veel kinderen hier in hun handen en voeten hebben waardoor ze amper nog iets kunnen vasthouden en bijna niet meer kunnen lopen (en dus niet meer naar school gaan als ze dat al deden). Afgelopen zaterdag was de opening van de campagne waarbij een speciaal team een week lang de dorpen intrekt om deze beestjes te bestrijden en zo de kinderen (en volwassenen) te helpen. Aangezien zo’n opening vaak veel gepraat in het Kiswahili is, heb ik vooral rondgelopen om foto’s te maken, de selfiestand uitvoerig laten gebruiken door een aantal wachtende cliëntjes en ondertussen geluisterd naar het Kiswahili om weer wat nieuwe woorden te ontdekken. Vervolgens vond er een demonstratie plaats bij een aantal kinderen hoe de jiggers uit hun handen en voeten verwijderd moesten worden. De uitnodiging om mee te helpen heb ik echter vriendelijk afgeslagen en zelfs het kijken zorgde bij mij al voor slappe beentjes dus ik heb keurig onder een boom staan wachten tot dat klaar was. Daarentegen trokken de social workers van KidsCare zonder twijfel handschoenen aan en gingen aan de slag. Bewonderenswaardig.
Toen ik terugkwam uit het veld zag ik opeens de middelste dochter van mama Fridah lopen die ik eigenlijk pas zondag had verwacht, dus dat was een zeer aangename verrassing. De rest van de middag hebben we dan ook bijgekletst en samen met mama Fridah een wandeling door de bush naar de school van haar jongste dochter gemaakt. Er zou namelijk een nieuw schoolgebouw zijn. Ik verwachtte hier echter niet veel van, aangezien Mshiu ongeveer ¼ is van Polsbroek (verder niets negatiefs over Polsbroek, voor de mensen die daar wonen). Maar een wandeling met kans op olifanten is altijd goed. Nee grapje, olifanten zitten hier niet maar wie mij een beetje kent weet dat ik stiekem altijd alert blijf om mijn lievelingsdier te zien. Want je weet maar nooit… Eenmaal bij de school aangekomen stond me daar toch een gebouw. De hele WZ had er bijna in gepasd. Ik was erg verbaasd. En ze hadden zelfs een soort kas vol groenten. Iets waardoor er een hoop ‘aaahs’ en ‘ieees’ uit mama Fridah kwamen van opwinding. ‘s Avonds hebben we weer oldschool met z’n allen in het donker naast de buitenkeuken gegeten en dat was genieten. Ook al is er een prachtig terras, dit zijn voor mij toch de echte KidsCare avonden.
Op zondag ben ik met de middelste dochter van mama Fridah op kraamvisite geweest bij haar een na oudste dochter. Hier hebben we ons vermaakt met knuffelen met het babytje (al mag dat ‘tje’ al wel weg), series kijken (wat mama Fridah overigens elke avond trouw doet dus m’n Kiswahili verbetert al flink) en de blijkbaar wekelijkse kapperbeurt van het buurmeisje van 3 jaar oud. Die overigens dikke lol kon hebben met een stok en een kokosnootschil. Vervolgens hebben we nog een bezoekje gebracht aan de markt en daarna vertrokken we weer met de matatu naar huis. In de matatu zat ik naast een meisje van een jaar of 20 die me een van haar twee zojuist gekochte soort hartige oliebollen aanbood. Ik kon haar slechts een voor ¾ gevuld waterflesje aanbieden wat nogal triest voelde, maar ze bedankte me toch hartelijk. Of dit was uit beleefdheid.
Vanmorgen heb ik aan de social workers en occupational therapist een training gegeven over hoe om te gaan met kinderen met een beperking. Aangezien dit ongeveer het hoofdonderwerp was van mijn hele 5 jaar studeren en ik nu 1 uur had, heb ik het algemeen gehouden. Om direct een beeld te krijgen van hun belevingen rondom het plan (dat plan van twee jaar geleden), had ik bovendien veel interactieve momenten ingebouwd waarin we bijvoorbeeld challenges (let op: in Kenia zijn geen problemen maar challenges) hebben besproken die zij tegenkomen tijdens homevisits. Het was mooi om te zien hoe open ze waren en hoe ze elkaar hielpen om oplossingen te bedenken.
De komende week hoop ik naast het bijwonen van de home visits en het bezoeken van de SSU’s ook echt wat te doen met de verbeterpunten die ik nu zie. De tijd vliegt alleen dus die moet goed worden benut. Maar dat moet wel lukken, aangezien ik iedere ochtend vroeg wakker wordt door de zeer enthousiaste worshipsongs van de andere gasten in het gastenverblijf. Maar aangezien zij degenen zijn die de jiggers uit alle handjes en voetjes halen, mogen ze dat van mij.
Goed, ik ben vast een hele hoop vergeten maar er moet ook nog iets zijn om te kunnen vertellen als ik thuiskom. Al duurt dat nog dik twee maanden (TWEE MAANDEN. WOEHOE).
Dikke knuffel en groetjes vanuit hier!
Oh en credits voor degenen die nog weten wat pikipiki’s en matatu’s zijn ;-)
-
16 September 2019 - 18:43
Theo Van Den Berg:
Haha, wat een heerlijk verhaal, weer! 't Meeste had je al 'by phone' verteld, maar toch! Dus gisteren niet naar zee geweest? Veel succes nog met het effectief vullen van de dagen dat je hier bij Kids Care nog bent. Dikke knuffel! -
16 September 2019 - 20:38
Margriet:
YEAH....zo leuk dat we naast de WhatsApp gesprekken weer met je blog en je foto's mee kunnen genieten van je tijd in Afrika. Lieverd, Enjoy every second! -
16 September 2019 - 20:50
Francis Mellaart :
Leuk om jouw belevenissen mee te lezen! Wat doe je toch dankbaar werk nu! -
16 September 2019 - 21:01
Mary :
Hey Marlies, super leuk jou blog te lezen. Wat een mooie ervaringen in deze korte periode. Wat heerlijk om terug te zijn, voelt als thuiskomen denk ik.
Ik hoop dat een olifant je gaat verrassen. Geniet van alles en vooral van de kinderen die zo blij zijn je te zien.
Lieve groetjes van Geert en mij XXX
-
16 September 2019 - 21:02
Frans En Anneke Disseldorp:
Heerlijk het is of we er zelf zijn. Fijn dat je er weer bent.
-
16 September 2019 - 21:05
Gerard Geenen:
Hi Marlies,
Geweldig wat jij daar allemaal in zo'n korte tijd aan het doen bent. Je bent een topper en dit is niet de eerste keer dat we dat vaststellen. Veel succes en plezier toegewenst. Lisette en Gerard -
17 September 2019 - 13:50
Marjolijn:
Hoi Marlies veel werk ervaring /plezier de komende maanden. genieten vooral -
18 September 2019 - 05:24
Daphne:
Heerlijk om te lezen. Goed bezig Marlies! Geniet ervan xx -
18 September 2019 - 09:32
Astrid:
Geweldig Marlies dat je weer bij KidsCare bent. Heerlijk om te lezen hoe je weer van betekenis bent. Geniet ervan! -
19 September 2019 - 22:48
Suus:
Oeh; klinkt super tof Marlies! En ik vind het een eer dat je in Kenia nog aan het prachtige Polsbroek denkt. Geniet nog van de laatste dagen bij KidsCare. =). Liefs!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
