Auntie, sissie en friend

En zoals beloofd: blog nummer twee over mijn tijd bij KidsCare. En wat een tijd. Toen ik vanmorgen op het vliegveld zat te wachten (in m'n eentje, uiteraard veelste vroeg, buiten, in de 'wachtkamer') voelde het meer alsof mama Fridah me nog moest komen halen dan dat ik alweer zou vertrekken. Afgelopen week was intens, maar ik heb er van genoten.

Maandag begon met het geven van een training over hoe te interacteren met CSA en hun caregivers. Mijn doel om tussendoor flink wat discussie te veroorzaken over wat we bespraken of challenges die de teamleden in hun werk tegenkomen, leek nog wat hoog. Maar gesprek kwam zeker op gang. Na de rest van de dag praten, schrijven en vergaderen was het dinsdag eindelijk tijd voor het veldwerk. Naar de special school unit in Vitsangalaweni (ik snap het als jullie het niet geloven dat ik dat inmiddels vloeiend kan uitspreken maar het is echt waar). Het was heel tof om te zien hoe daar een lerares vol passie uitleg gaf over huisdieren en kledingstukken alsof het het meest fantastische nieuws van de dag was en nog leuker waren de liedjes die tussen de verschillende onderdelen door werden gezongen. Met name het liedje over hoe goed je wel niet bent als je een goed antwoord geeft. Yes, deze kinderen gingen naar school en yes, ze werden er geaccepteerd en zelfs aangemoedigd. Ook woensdag heb ik een special school unit bezocht, dit keer in LungaLunga. Hier gingen we heen samen met een groep ergotherapiestudenten. Met name een studente was erg enthousiast en toen we terugliepen naar de bus was het een brok blijheid en ideeën uit haar mond waar niet tussen te komen was. Erg leuk om te merken!

Donderdag zou een officedag zijn waarbij ik al het werk zou afronden, maar dat liep anders toen er 19 kinderen door de politie bij KidsCare werden gebracht. Hun boarding school, waar ze door hun ouders waren achtergelaten en door de directeur werden gehouden om donaties binnen te krijgen, was per direct gesloten vanwege de slechte omstandigheden (slapen op matjes, zelf op zoek gaan naar eten en nog wel meer). Ik moest m'n tranen binnenhouden toen de kinderen (waarvan de kleinsten amper drie jaar waren) door twee agenten met flinke geweren werden afgezet. In een poging om de angst uit hun ogen te halen en ze enigszins te laten ontspannen bestond de rest van de dag uit vliegtuigjes vouwen, het voorzichtig (en minder voorzichtig) aanraken van mijn haren, liedjes luisteren en koprollen maken. Ook al probeerde ik afstand te bewaren omdat ik wist dat de kinderen weer weg zouden gaan, toen ze me auntie en sissie gingen noemen verloor ik toch weer een stukje van m'n hart. De avond naderde en we hadden nog geen van de ouders kunnen bereiken om de kinderen op te halen (niet dat we ze graag aan de ouders toevertrouwden maar dat was de enige optie). Dus wat doet KidsCare als er 19 kids een slaapplek nodig hebben? De bedden van twee kamers buiten zetten en een aantal matrassen in de kamers et voila, natuurlijk mogen ze blijven slapen. Sowieso een grote chappeau voor het facilityteam die de hele week van vijf uur 's ochtends tot tien uur 's avonds keihard werkte om voor de ruim 40 mensen die trainingen volgden, de gasten in het gastenverblijf en ook nog voor deze kinderen te zorgen. Je merkte goed dat het voor iedereen intensief was en dus was het fijn dat we 's avonds met de gospeljiggerboys (die ons dagelijks met enthousiaste handschuddingen en 'heeeey friend's begroeten en met wie we inmiddels ook echt vrienden waren geworden) hard konden lachen om hun entertainmentskills.

Vrijdag was het d-day: home visits. De dag waar ik het meest naar had uitgekeken. En genieten werd het. Ook al was er een moeder die tranen in haar ogen kreeg toen ze vertelde dat de community haar kind een vloek noemde, we een meisje alleen in het hutje aantroffen terwijl ze zo kwetsbaar is als maar kan, sommige kinderen alsnog school missen omdat er geen geld is voor vervoer en meerdere ouders gefrustreerd waren omdat hun kind niet kan praten, was het geweldig om te horen dat ze bijna allemaal naar de special school units gaan en dat ze vooruit gaan. Drie van de zes kinderen had ik twee jaar geleden ook gezien en als ik nu zag dat een meisje het verschil tussen links en rechts weet terwijl ze twee jaar geleden alleen maar stil zat, kan ik alleen maar erg trots zijn op wat KidsCare allemaal doet.

Vanmorgen wilde ik dan ook helemaal niet aan afscheid denken. Maar dat had het team wel gedaan. Want ook al was het kwart over zeven 's ochtends, ze kwamen luid zingend en met een prachtige taart aanlopen toen ik nietsvermoedend aan m'n ontbijt zat. En dat terwijl ik maar negen dagen was geweest. Ik was overweldigd. En toen ze begonnen te speechen en mama Fridah's stem begon te bibberen, kon ik het ook niet meer droog houden. Lieve iedereen van KidsCare, dankjulliewel dat jullie me weer thuis hebben laten voelen. Jullie zijn geweldig!

Dit alles schrijf ik nu vanuit Nairobi waar ik met een big smile op m'n gezicht naartoe ben gevlogen met in mijn gedachten een heleboel mooie herinneringen. Tuurlijk was er ook die dikke spin die elke avond tevoorschijn schoot, de avond dat ik veeelste veel waspoeder gebruikte waardoor mijn was een floddertje-in-bad-situatie werd en iedere morgen de overwinning om onder een koude douche te stappen, maar dat geeft allemaal niks. Nu is het tijd voor deel twee: mijn droomreis van Nairobi naar Kaapstad. Met een prachtige tent als slaapplek en uitzicht op het zwembad wen ik weer een beetje aan voornamelijk blanken om me heen, maar hopelijk duik ik snel weer terug tussen de locals als de reis maandag begint.

Sawa sawa. Time to finish. Geniet allemaal van het zomerse weer en doe vooral dingen die je blij maken!

Dikke knuffel

En voor wie het leuk vindt: mijn reis naar Kaapstad kun je volgen via https://www.polarsteps.com/MarliesvdBerg/2267307-roadtrip-afrika?s=a6622594-0c73-4a9b-b5da-c684ab4a8703