Beetje werken, beetje wennen

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, was het maandag tijd om echt aan de slag te gaan. Voordat de dag begon werd ik ’s nachts opgeschrikt door de regen die flink hard op de golfplaten neerkwam. Ja blijkbaar kan het hier ook regelmatig regenen, want ondanks het lekkere zonnetje en briesje (het is hier zo’n 27 graden) heeft het de afgelopen dagen bijna dagelijks even geregend. Maar goed, het was dus tijd voor m’n eerste werkdag. Ik had vernomen dat de social workers rond 8 uur op het werk zouden aankomen, maar aangezien je altijd hoort van het Afrikaanse tempo had ik m’n wekker al wat later gezet en was ik om 8.10 uur op het kantoor: niemand. Daar zat ik dan keurig met m’n bordje speculaasjes en stroopwafels. Rond 8.20 uur (het blijkt dat ze er om uiterlijk 8.30 uur moeten zijn) kwam iedereen binnen en na wat handen te hebben geschud (op allerlei verschillende manieren die ik nog steeds niet onder de knie heb dus ik klop tik en sla maar wat) was het tijd voor de eerste social worker meeting waar maandags mee wordt begonnen.

Even ter onderbouwing: KidsCare heeft een team van social workers, 8 mensen die verantwoordelijk zijn voor de zorg voor de (kwetsbare) kinderen. Zij gaan naar de huishoudens in de dorpen toe om hen te helpen. Daarnaast wordt er soort fysiotherapie gegeven aan kinderen met lichamelijke problemen door de 9e social worker (de occupational therapist). Tot slot is er nog het hoofd van het team die alles coördineert. Binnen dit team zijn er 3 social workers die zich bezig houden met de CSA’s: children with special abilities. De komende maanden zal ik me vooral bij dit team aansluiten en hen helpen bij het schrijven van zorgplannen voor 50 van deze kinderen. Dit wordt een flinke uitdaging gezien de beperkte middelen die ze hier hebben en het feit dat een verwijzing naar een psycholoog of speciaal onderwijs geen optie is.

Terug naar de meeting. Hierin worden de afgelopen week en de komende week en andere zaken die spelen besproken. Direct merkte ik al dat het tempo hier in Kenia echt anders is. En ook al had ik me voorbereid op een relaxtere gang van zaken, het was alsnog wennen. Dit merkte ik ook ’s middags toen ik zo snel mogelijk m’n bord rijst met bonen en daarna stukken watermeloen opat om snel weer terug op kantoor te zijn en vervolgens vier lege bureaus aantrof. We bleken langer pauze te hebben dan ik dacht en de rest van de week heb ik dan ook meer de tijd genomen om mijn lunch op te eten. Gelukkig zijn de social workers allemaal erg behulpzaam en geïnteresseerd wat het wachten (bijvoorbeeld op de wifi die ook een ander tempo heeft) zeker niet saai maakt. De afgelopen week heb ik dan ook veel met hen gepraat: van uitleg over de verschillende programma’s van KidsCare tot de regels rondom trouwen in Kenya en waarom iedereen in Nederland in oranje loopt op koningsdag. Verder heb ik een gesprek gehad met de Keniaanse bestuursleden van KidsCare, me verder verdiept in KidsCare door documenten zoals het beleid en handboeken te lezen en meegekeken met de occupational therapist. Dit laatste was erg interessant en ik was vooral blij eindelijk de kinderen te zien waar het om ging. Aangezien ik mezelf niet kon inhouden en ook deze week al een beetje van betekenis wilde zijn, heb ik me daarnaast verdiept in het concept van het zorgplan dat ze momenteel hebben en met twee social workers besproken wat hieraan kan worden veranderd om het nog effectiever te maken.

De werkdagen stoppen hier net als in Nederland om 5 uur en dan is het even tijd om te rusten. Tijdens deze momenten, en eigenlijk gedurende de hele dag, krijg ik allerlei tropische bijzondere dingen voorgeschoteld om te proeven. Ik hoef maar te vragen wat iets is en de volgende dag heb ik het in m’n hand (niet verkeerd overigens). Zo kreeg ik bijvoorbeeld een kokosnoot met een rietje om het kokoswater te proeven (smaakt als sprite met kokos), passievruchtsmoothie (is fantastisch) en guave (is minder, smaakt als parfum). Als ontbijt krijg ik elke dag een pannenkoek, met als ik geluk heb banaan erin, en een kop thee wat ook niet verkeerd is. Het avondeten bestaat hier vooral uit rijst, ugali (soort polenta) of chapati’s met groenten. Mijn prinsessengevoel is overigens nog niet geheel verdwenen aangezien Fridah ervan houdt om ‘surprises’ te maken. Zo kreeg ik dinsdag opeens vers gemaakte patat met zelfgemaakte ketchup en vis, woensdag spaghetti bolognese en vrijdag als enige een roerei bij m’n ugali en groenten. Het avondeten zit overigens vol surprises zoals het licht dat plotseling uitvalt (gebeurt hier blijkbaar wel vaker), een enorme spin die voorbij kruipt (die was echt vies) of een dikke duizendpoot zo dik als een gemiddelde usb-stick die een kijkje komt nemen. ’s Avonds aangekomen in mijn kamer was het blijkbaar nog niet klaar met de verrassingen, want naast mijn bed zat een gekko. Aangezien het niet lukte om hem uit mijn kamer te krijgen, nam ik het pijnlijke besluit om dan maar te gaan slapen met Peter (ik dacht dat door hem een naam te geven de angst misschien zou verdwijnen) in mijn kamer. En ik leef nog. Mede door mijn soort bodyguard die me elk moment dat de deur van mijn kamer open staat komt vergezellen. Deze bodyguard (zie foto) is anderhalf jaar oud en zeer geïnteresseerd in alles wat een snoer heeft of licht geeft. Zo staat hij elke morgen aan mijn deuropening met verheugde ogen te kijken naar het gele ding in mijn kast en na een bemoedigd ‘pak maar’ (lekker om tegen iemand Nederlands te praten) zit hij een kwartier lang te spelen met mijn waka waka.

Gisteren was het een nationale vrije dag aangezien het een feestdag was. Dit werd overigens pas op donderdag om 4 uur bekend, want het was een Islamitische feestdag en ze bepalen hier de dag van tevoren of iedereen vrij is op een feestdag of niet. Aangezien wij het feest niet vierden, was het voor ons een ‘restday’. Deze werd ingevuld door een bezoek aan een vriendin van Fridah die 2 maanden geleden een babytje heeft gekregen. Na zo’n 15 minuten door de bush bush te hebben gestruind kwamen we op een open plek met een gigantische boom en drie hutjes. Het was erg leuk om te zien hoe deze mensen leven, hoe ze koken en hoe ze alles om zich heen gebruiken. Na geel brood, thee en kokosnoten te hebben gegeten kregen we een rondleiding over hun farm: ook wel rijstveld. Onderweg liepen we langs wat palmbomen met speciale gaten erin. Deze worden gebruikt om in te klimmen. Na een korte demonstratie door een van de dochters van Fridah heb ik ook een poging gewaagd. Nu ben ik niet zo’n held met hoogtes, dus vond ik het bij 2.5 meter wel genoeg. De vriendin van Fridah vertelde echter dat haar zoon (ondertiteling: is 5 jaar oud) gewoon de bomen inklimt om uit de top kokosnoten te halen. Bizar. Na dit bezoek had iedereen even wat tijd voor zichzelf en heb ik een tijd zitten lezen. Vervolgens gingen we met z’n allen in de buitenkeuken zitten en begon het koken. Opeens klonk er een hard krakend geluid dat alsmaar luider werd. En ook al hoopte ik op een troep olifanten die in Junglebook-stijl al zingen uit de bush bush kwamen, bleek het de cashewnoten boom te zijn die half omviel. Na dit te hebben geconstateerd kon er weer rustig verder worden gekookt.

Tijdens de maaltijd werden we vergezeld door twee vrouwen die die nacht in het gastenverblijf zouden overnachten. Ze waren van de Cancer Counseling Walk en lopen 400 km langs de kust van Kenia om meer bewustzijn te kweken over de risicofactoren en symptomen van kanker zodat (meer) mensen tijdig de medische zorg kunnen krijgen die ze nodig hebben. Vandaag zouden ze 40 km gaan lopen en zo zijn ze heel wat dagen onderweg. Daarbij hebben ze geen wandelschoenen en amper geld en zijn daarom volledig afhankelijk van giften en bescherming van mensen (zoals de politie) die ze onderweg krijgen. Ze vertrouwen volledig op God en gaan vanuit dit vertrouwen op weg en zien wel hoe het gaat. Inspirerend om met deze vrouwen te praten.

Vandaag, zaterdag, wordt er ook nog gewerkt tot en met 12 uur en dus was ik weer met alle social workers op het kantoor. Rond 10 uur vielen echter de stroom en wifi uit dus kon er niet meer worden gewerkt aan datgene wat we om 10 uur in diende te leveren. Dit betekende niet dat de werkdag over was, maar dat we alle 120 minuten vol zouden maken en netjes zouden wachten tot het de juiste tijd was om te gaan. Toen het zo ver was, ging iedereen naar huis om weekend te houden en ben ik gaan helpen bij het koken van de lunch. Deze heb ik samen met Susan opgegeten en ondertussen met haar gepraat over van alles en nog wat. Tijdens dit gesprek kwam ik erachter dat het hebben van een relatie in Kenia een stuk ingewikkelder in elkaar steekt dan in Nederland. Hier is het namelijk zo dat je de eerste twee jaar niet bij elkaar thuis komt en dus stiekem whatsappt of belt. Want hier hoort blijkbaar ook bij dat je niet aan anderen vertelt dat je een relatie hebt. En dat je elkaar dan soms 4 maanden niet ziet, moet je daarbij maar voor lief nemen. Toen ik dit hoorde werd m’n gemis van mijn liefjepiefje een beetje verzacht, ook al zou ik die het liefste vandaag alweer zien. Net als dat het gisteren even lastig was dat mama jarig was en ik haar alleen kon feliciteren door een met slaapstem-gezongen spraakbericht van lang zal ze leven naar haar te sturen. Desondanks geniet ik van alles hier en blijf ik me verbazen over de natuur hier. Om jullie hier ook een beetje van mee te laten genieten heb ik een aantal foto's toegevoegd om jullie een beter beeld te geven van waar ik eigenlijk zit.

Als jullie trouwens vragen hebben of een specifieke foto willen zien, zet het gerust in een reactie onder mijn blog! (nu voel ik me net een youtuber maar goed) Ik vind het sowieso erg leuk om jullie reacties te lezen en te merken dat zoveel mensen zo meeleven!

Voor nu: moja mbili tatu nne tano sita saba nane tisa kumi! Nee grapje, dat zijn de cijfers 1 tot en met 10 wat ongeveer het enige is wat ik in Swahili heb geleerd want de rest van de woorden is zo lang dat dat nog wat meer oefening vergt. Dus nog steeds in het Nederlands: doei lieve allemaal!