Volop genieten

Terwijl de rest van Kenia nu met de hand op z’n borst het national antem zingt tijdens de inauguratie van de nieuwe president, vond ik het wel weer eens tijd om mijn Nederlandse landgenoten op de hoogte te stellen van mijn belevenissen. Afgelopen twee weken zaten vol met zowel hard werken in en buiten het office als ontspanning in de vorm van minivakanties. In het begin was ik een beetje ziekjes, maar dat was al snel over toen de pastor zondag uit de kerk op z’n motorbike naar KidsCare was gekomen om te informeren naar mijn fysieke gesteldheid en voor me te bidden. Ondanks dat ik maar moest hopen dat hij goede dingen zei omdat het in Kiswahili ging, was het erg bijzonder.

Maandag begon ik dan ook weer met werken en sloot ik me weer aan bij m’n team: het CSA team (dat zich richt op kinderen met een beperking). Het CSA team maakt nog steeds goeie stappen en zo ook afgelopen twee weken. Uiteraard zat er een velddag in, weliswaar met blauwe billen als gevolg. Samen met twee social workers ging ik namelijk naar Maro, een dorpje ergens in de heuvels van Dzombo, en dat betekende met z’n drieën op de pikipiki hobbelen over zandpaadjes en grote stenen. Ondertussen nog een beetje verdwalen met iedere voorbijganger vragen of we nou het eerste of tweede zandpad na die ene grote boom rechts moeten hebben om via de kruising bij de andere boom terecht te komen om boom nummer drie te bereiken waar we links af moesten slaan. Maar goed we hebben het gevonden en hoe fijn waren toen de chapati’s en milked-tea met twee potten suiker erin verwerkt die een van de moeders voor ons had gemaakt. Super lief. Naast praten met de ouder(s) vind ik het altijd erg belangrijk om ook de kinderen erbij te betrekken en deze keer probeerde ik dat door van wat blaadjes van m’n kladblokje oldschool papieren vliegtuigjes te maken. Dat viel in de smaak. Bij een ander gezin lukte een soortgelijke truc helaas niet, want het meisje dat we daar gingen bezoeken wilde geen contact maken, verstopte zich achter een boom en schrok al van een kleine aanraking. Wat het allemaal nog wat zorgelijker maakte was dat haar moeder een verstandelijke beperking had en daardoor eigenlijk niet goed in staat is om voor haar dochter te zorgen. Gelukkig woonde de tante in het hutje ernaast, maar die had het druk zat met haar eigen zes kinderen. Bij vertrek stapte ik dan ook niet met een gerust hart achterop de pikipiki en onderweg zat ik nog lang na te denken hoe we dit gezin kunnen helpen. Want dat moet nodig.

Naast de home visits en de support groups (oudersteungroepen) zijn we sinds kort bezig met het awareness programma: het bezoeken van dorpen om meer uitleg te geven over beperkingen en hoe KidsCare kinderen met beperkingen kan helpen om zo meer erkenning en acceptatie te kweken bij de mensen die soms nog geloven dat het allemaal een niet te behelpen vloek is. Afgelopen week was de awareness meeting in Kidembe en aangezien dat dorp zeer klein is, nam de meeting plaats onder een boom. Lekker knusjes. Er waren zo’n 50 mensen gekomen en de meeting was dan ook een succes. Mede doordat drie studenten van de, we zullen het maar even hbo-verpleegkunde opleiding noemen, ons vergezelden en ook hun kennis deelden met de dorpelingen. Aangezien deze studenten nog nooit in LungaLunga waren geweest en toch wel erg benieuwd waren, besloten we ze een korte rondleiding te geven door het dorp. En van onder een boom zitten word je moe, dus gingen we even wat drinken in een plaatselijk café. Nou is de gemiddelde Nederlandse woonkamer nog gezelliger dan dat, maar je kon er prima een koude cola krijgen. Toen ik een bediende vroeg naar het toilet zei ze dat ze me wel even de weg zou wijzen. Niet wetende dat ik de hele markt over genomen zou worden om vervolgens bij het publieke toilet van het dorp uit te komen wat bestond uit een gat in de vloer. Na afloop moest ik 20 cent betalen maar precies die dag had ik geen geld op zak. En ja, wie gelooft er nou dat een mzungu geen 20 cent heeft. Juist, niemand. Dus ik heb de lieve goede man beloofd om nog een keer terug te komen en netjes zijn 20 cent af te leveren. Niet vergeten dus. Eenmaal terug in het café was daar de verrassing van de week: een hele Masaistam gehuld in kobaltblauwe, witte en gele doeken met de mooiste sieraden en de langste oorlellen kwam binnenlopen. Zij waren op doorreis naar Voi voor een ceremonie waarin één van hen als pastor zou worden bekroond. Aangezien ze geen Engels konden bleef het bij een beetje glimlachen naar elkaar waarbij ik moest uitkijken dat ik ze niet al te verwonderend bleef aanstaren.

Een ander hoogtepunt afgelopen week was het bezoek aan de organisatie Why Not. Een organisatie die zich inzet voor kinderen met een beperking rondom Utange, een deel van Mombasa, op een soortgelijke manier als KidsCare maar toch anders. Met het CSA team hebben we de organisatie bezocht en zij hebben ons verteld en laten zien wat ze allemaal doen en hoe ze verschillende situaties aanpakken. Het was een interessant bezoek waarin we veel vragen konden stellen, goeie gesprekken hadden en weer wat nieuwe ideeën hebben opgedaan. In de komende weken zullen wij hen uitnodigen bij KidsCare om zo ook ervaringen vanuit onze kant uit te wisselen.

Zoals ik al eerder zei hebben Anne en ik ook geprobeerd te relaxen en wel met twee minivakanties. De eerste was naar Malindi, een plaats boven Mombasa aan de Indische Oceaan. Een aantal weken geleden was Jelle, een bekende van Jos, bij KidsCare geweest om ons werk te zien en nu was het onze beurt om het project van Jelle en zijn gezin te zien. Dit bestaat uit een kerk en een nursery school, een school voor kinderen van 3 tot en met 6 jaar, ter voorbereiding op de primary school. Het was indrukwekkend om te zien hoe mooi en goed de gebouwen eruit zagen. Helaas zijn de scholen nu ruim twee maanden dicht wegens de verkiezingen en de gebruikelijke December-holiday, dus hebben we geen van de leerlingetjes gezien. Naast het bezoek aan het project en het huis van Esther (die samen met Jelle en zijn gezin het project runt) hebben we ons dat weekend rond laten leiden door Jelle die ons meenam naar de markten van de binnenstad, het strand, de plaatselijke houthandel waar we even een tafel moesten oppikken, de supermarkt (gewoon op 5 minuten (!) afstand) en als klapper de pizzeria waar we wegens het grote succes van de eerste avond twee avonden hebben gegeten alsof we al jaren geen pizza op hadden. Genieten. In de loop van zondagochtend zouden we aan onze terugreis beginnen en aangezien de reis zo’n 5 uur duurde, sloegen we voor vertrek nog wat chips, cola en koekjes in voor de lunch en wat mango’s, rode bananen (bleken gewoon geel aan de binnenkant, was even een teleurstelling) en een avocado voor bij KidsCare. Dit werd erg blij in ontvangst genomen en wij kregen vervolgens de hele week na elke maaltijd trouw een bakje met alle drie erin verwerkt waarna we zelfs pannenkoek met avocado hebben gegeten. (is overigens aan te raden).

Wat ze hier minder aan te raden vinden is pizza. Afgelopen vrijdag dachten Anne en ik er eens een feestje van te maken en een grote pizza te maken. Speciaal kaas gekocht (ter waarde van zo’n 7 euro) en vol goede moed begonnen we. Fridah had even geen behoefte om te leren en vond het wel prima dat wij eens een avondje kookten, maar haar dochter stond er aandachtig bij te kijken. De topping moest nog even in het donker vers uit de tuin worden geplukt en de oven aangemaakt worden met wat hout, maar om half 9 (een uur later dan normaal, sorry KidsCare familie) was het moment daar: de pizza stond op tafel. Anne en ik konden onszelf amper inhouden en smulden vol geluk, maar de rest zat wat vertwijfelend te peuzelen. Toen we vroegen of ze het lekker vonden kwam er alleen een overtuigde ‘ja!’ van Fridah. De rest vond dat ze het moesten leren eten voor het geval ze eens naar Nederland zouden gaan en ze dit elke dag zouden eten of gaf op de vraag of het lekker was een zeer overtuigde nee. Onbegrijpelijk.

Maar goed, de andere minivakantie. Die was afgelopen zondag naar Wasini Island, een snorkeltour. Dit stond al een aantal weken op het wensenlijstje van Anne en ik, maar door het weer of andere omstandigheden kwam het er maar niet van. Ook nu leek het wat lastig te gaan worden, aangezien we niemand hadden kunnen vinden voor een tour. Maar waar een wil is is een weg, dus besloten we maar gewoon vroeg op te staan en naar de haven van Shimoni te rijden om hopelijk daar iets te regelen. Dat bleek makkelijker dan gedacht, want zelfs voordat we Shimoni hadden bereikt hadden we het eerste aanbod al binnen. Hassan die op weg was naar een bruiloft maar blijkbaar rook dat de twee dames achterop die ene pikipiki een tour nodig hadden, draaide wel even om om ons vervolgens van dienst te kunnen zijn. De beste Hassan moest wel even de helft zakken in z’n prijs voordat wij akkoord gingen, maar toen heeft hij ons ook wel degelijk een leuke dag bezorgd. Met een Keniaanse half-zeil-half-motorboot gingen we de Indische Oceaan op naar een marine park om te snorkelen en dolfijnen te spotten. Vooral naar dat laatste keek ik erg uit, aangezien dat al een droom is sinds ik als 8-jarig meisje dolfijnentrainer wilde worden. En hij werd werkelijkheid. Want na ruim een uur varen zagen we gespetter van vinnen die voorzichtig boven water bewogen. Het was nogal een toeristisch tripje dus ze elke seconde goed zien werd soms wat vermoeilijkt door de blanke ruggen die ervoor schoven, maar we hadden ze gezien. De rest van de dag was net zo genieten met het snorkelen tussen allerlei prachtige vissen en zeesterren, het tochtje terug met het windje in de rug (resultaat: knalrood) en de lunch op het eiland met uitzicht op de felblauwe oceaan. Alleen het schriftjes en snoepjes kopen bij de tourguides om die vervolgens uit te delen aan de kinderen op het eiland was niet helemaal Annes en mijn ding en daarom waren we toch ook wel weer blij dat we die avond gewoon weer bij KidsCare sliepen om daar echt iets te kunnen betekenen.

Wat dat betekenen de komende dagen/weken in gaat houden lezen jullie snel! (of iets minder snel als ik zoveel beleef dat ik een gaatje vinden voor m’n blog schrijven lastig lukt, maar ik doe m’n best)

Veel liefs!